Działalność gospodarcza przedsiębiorców zagranicznych w świetle nowych regulacji prawnych

Ustawą z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej jako „ustawa”) ustawodawca podjął się zadania kompleksowego ujęcia reguł i kryteriów podejmowania oraz wykonywania działalności gospodarczej w Polsce przez osoby zagraniczne. Intencją przyświecającą wprowadzeniu nowej ustawy było uproszczenie oraz ujednolicenie procedur związanych z podejmowaniem działalności gospodarczej na terenie RP. Jednocześnie chciano rozwiać wątpliwości związane z przedmiotową tematyką i ująć w jednej ustawie przepisy rozproszone po innych aktach, jak choćby: ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawie z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ramach poniższego artykułu postaramy się przybliżyć zasadnicze regulacje i procedury objęte ustawą.

Pierwsza część ustawy poświęcona została zasadom podejmowania działalności gospodarczej na terytorium RP przez osoby zagraniczne i przyjęte rozwiązania w sporej mierze odwołują się do unormowań ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Szczególną uwagę warto zwrócić na przyjęte przez ustawę rozróżnienie i kryteria odnoszące się do określenia podmiotów mogących taką działalność podjąć. Art. 4 ustawy w nawiązaniu do słowniczka ujętego w art. 3 przyjmuje trzy kategorie osób zagranicznych:

  • osoby zagraniczne z państw członkowskich (gdzie przez państwo członkowskie rozumie się inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
  • obywatele państw innych niż członkowskie, które posiadają określony status lub związki z Rzeczpospolitą Polską wymienione w art. 4 ust. 2 ustawy;
  • pozostałe osoby zagraniczne nie zaliczające się do żadnej z wymienionych powyżej kategorii.

W ramach przyjętej klasyfikacji ustawa stanowi, iż dwie pierwsze kategorie osób zagranicznych mogą podejmować i prowadzić działalność gospodarczą na terytorium RP na analogicznych zasadach jak obywatele polscy. Oznacza to m.in. konieczność uzyskania wpisów w stosownych rejestrach: Centralnej Ewidencji Prowadzenia Działalności Gospodarczej lub Krajowym Rejestrze Sądowym. W odniesieniu do trzeciej kategorii osób zagranicznych przyjęto ograniczenie sprowadzające się do tego, że przysługuje im prawo do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki: komandytowej, komandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością i akcyjnej, a także do przystępowania do takich spółek oraz obejmowania bądź nabywania ich udziałów lub akcji, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.

Rozdział 3 ustawy poświęcony został transgranicznej działalności usługowej bazując w zasadniczej mierze na rozwiązaniach funkcjonujących do tej pory w ustawie o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że zachowana została m.in. możliwość czasowego świadczenia usług przez usługodawcę z państwa członkowskiego. Sprowadza się ona do tego, że taki usługodawca może czasowo świadczyć usługi na terenie Polski bez konieczności uzyskania wpisu do KRS czy CEIDG. Pojęcie „czasowości” nie zostało zdefiniowane w ramach ujętego w ustawie słowniczka w związku z czym będzie ono indywidualnie ustalane w oparciu o dany stan faktyczny i takie czynniki jak częstotliwość, ciągłość i regularność świadczenia usług.

Nowa ustawa powiela również dotychczasowe obowiązki ciążące na przedsiębiorcach zagranicznych w zakresie udostępniania przez nich informacji o prowadzonej działalności. Ponadto przed samym zawarciem umowy lub rozpoczęciem świadczenia usługi ciąży na nich szereg obowiązków informacyjnych, które mogą jeszcze ulec rozszerzeniu na żądanie sformułowane przez usługobiorcę. Uczynienie zadość tym obowiązkom jest o tyle istotne z punktu widzenia przedsiębiorcy zagranicznego, iż w rozdziale 7 ustawy przewidziane zostały sankcje karne z tytułu niedopełnienia obowiązków informacyjnych o których mowa powyżej.

W dalszej części ustawa objęła swoim zakresem zagadnienie tworzenia oddziałów przedsiębiorców zagranicznych na terenie RP. Tak, jak do tej pory zakres prowadzonej w ramach oddziału działalności musi odpowiadać zakresowi w jakim przedsiębiorca prowadzi tę działalność za granicą. Ustawa przewiduje wymóg wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców KRS i przewiduje dodatkowe obowiązki, wykraczające poza te przewidziane przez przepisy ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, w zakresie dokumentacji przedkładanej do sądu przy okazji tworzenia oddziału.

Rozdział 5 ustawy poświęcony został instytucji przedstawicielstwa jakie mogą tworzyć i prowadzić na terenie Polski przedsiębiorcy zagraniczni. Podobnie jak dotychczas spektrum działania przedstawicielstw sprowadzone zostało do reklamy i promocji przedsiębiorstwa zagranicznego. W przedmiocie wymogów formalnych których spełnienie jest niezbędne dla prowadzenia przedstawicielstwa przewidziany jest obowiązek wpisu do prowadzonego przez ministra  rejestru przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych. Istotnym novum w odniesieniu do dotychczas obowiązujących przepisów jest wprowadzenie okresu obowiązywania wpisu wynoszącego 2 lata od dnia dokonania wpisu. Przedłużenie wpisu dokonywane na okres kolejnych 2 lat dokonywane jest w następstwie wniosku  przedsiębiorcy zagranicznego złożonego w ciągu ostatnich 90 dni obowiązywania wpisu. W dalszym rzędzie ustawa określa wymogi formalne przedmiotowego wniosku (art. 26), przyczyny odmowy wpisu (art. 28) oraz obowiązki przedsiębiorcy zagranicznego w zakresie tworzenia przedstawicielstwa (art. 29).

Przyświecającą ustawodawcy intencją przy okazji wprowadzania ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej było kompleksowe ujęcie norm prawnych wykonywania działalności gospodarczej i transgranicznej działalności usługowej na terytorium RP przez przedsiębiorców zagranicznych. Przyjęło to de facto postać kompilacji przepisów dwóch do tej pory istniejących ustaw, które regulowały zasady działania przedsiębiorców zagranicznych na terenie Polski. Jednocześnie zadecydowano o wprowadzeniu pewnych zmian i modyfikacji, o których mowa była powyżej. Upływ czasu zweryfikuje na ile nowo uchwalone przepisy skłonią cudzoziemców i inwestorów zagranicznych do podejmowania przedsięwzięć ekonomicznych w Polsce.

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *